مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد حسین اصفهانى- رضوان الله علیه- در این باره قصیده مخمسى دارد که ما چند فقره از آن را در اینجا ذکر مىکنیم:
صبا به شهریار من بشیر وار مىرسد چه بلبلان خوش نواز لاله زار مىرسد
بیا تو اى صبا که از تو بوى یار مىرسد نوید وصل یار من زهر کنار مى رسد
خوش آن دمى که بینمش نشسته در کنار من
صبا درود بیکران بحیث یملأ الفضا بکن نثار آستانه على مرتضى
ولى کارخانه قدر مهیمن قضا محیط معرفت، مدار حلم و مرکز رضا
که کعبه درش بود مطاف و مستجار من
به مشهد شهود او تجلیات ذات بین ز بود حق نمود او حقائق صفات بین
ز نسخه وجود او حروف عالیات بین مفصل از حدود او تمام مجملات بین
منزه است از حدود اگر چه آن نگار من
مؤسس مبانى و مؤصل اصول شد مصور معانى و مفصل فصول شد
حقیقة المثانى و مکمل عقول شد به رتبه حق ثانى و خلیفه رسول شد
خلافت از نخست شد به نام شهریار من
بود غدیر قطره اى ز قم مناقبش
درباره این سایت